Sabrım yok!
Sindirdiler onca yıl küçük dünyalılar zihnimi
Bir yolunu bulsaydım kurtulurdum bu şehir yutmadan beni
Yok ne malım ne de mülküm yok saraylarda bir babam

Çıplak ellerle tırmandım her yolu
Yoktu hiç arkamı kollayan
Sabrım yok
Çünkü temiz yaşadıkça kirlettiler bizi

Çalarken düşünmediler çalışıp kanayan gözleri
Hiç düşmediler yerin dibine
Soma′da bir maden ocağına
İçim rahat değil anne öldüm 10 Ekim'de Ankara′da

Sabrım yok!
Kabuk tutmuş gitmiyor yaram kanıyor her seferinde
İçim rahat anne öldüm bir yaz günü Taksim'de
Sabrım yok

Çünkü deniz ağlıyor kara görüldükçe
Sabrım yok çünkü batıyoruz kral tahttan inmedikçe
Sabrım yok!